शांत झोपेची कहाणी

मायानगरीतील ती दमट दुपार होती. छत्रपती शिवाजी टर्मिनसवर रोज एवढीच वर्दळ होती.मी
गाडीत बसुन भोवतालचे निरीक्षण
करण्यात मग्न होतो. एवढे लोक कुठुन येतात,मुंबईत कसे राहतात हे एरव्ही मुख्यमंत्र्यांपासुन अनेक
थोर विचारवंतांना पडणारे
प्रश्न माझ्या समोरही उगीच येत होते. गाडी सुटायला अजुन पंधरा मिनिटे होती. माझे माझ्या
प्रश्नांची खेळणे चालु होते. उकाडा
फार असल्या कारणाने जो तो पाणी किंवा थंड पेये घेत होता.

इतका वेळ दुर असणारी माझी नजर जवळच बाकड्यावर आडव्या पडलेल्या माणसाकडे गेली. अंगाने
सडपातळ ,सावळा वर्ण असलेला
तो माणुस एवढ्या गर्दीतही शांतपणे बाकड्यावर झोपला होता. अंगात काळसर बनियन,करड्या
रंगाची विजार,डोळ्यांवर जाड भिंगाचा
चष्मा असा त्याचा साधा पोशाख होता. आजुबाजूला चाललेल्या वर्दळीकडे त्याचे बिलकुल लक्ष
नव्हते, झोपेतही त्या वातावरणाबद्दलची
त्याची बेफिकीरी दिसुन येत होती. तो शांतपणे निद्रेच्या आधीन झाला होता. गाड्यांच्या
आवाजाने,दमट हवामानाने,घामांच्या धारांनी
त्याची झोप मुळीच मोडत नव्हती. त्याच्या या समाधानी वृत्तीचे मला खरेचं आश्चर्य वाटत होते.
त्याने उशाला कसलीतरी पिशवी घेतली
होती. गाडीने एक जोरदार शिट्टी दिली आणि गाडी सुटली. त्या आवाजानेही तो उठला नाही.
मी खिडकीतुन मागे वळुन पाहिले तेव्हाही
तो बापडा तसाच झोपला होता.
झोप कशी असावी याचे एक उत्तम उदाहरण म्हणजे तो माणुस होता. मला त्याच्या झोपेचे रहस्य
जाणुन घ्यायचे आहे.
त्याचा तो शांत चेहरा, ती शांत झोप अजुनही माझ्या लक्षात आहे.

लेखक:- श्रीराम समर्थ
निमित्त:-महेश अवसरे